ژل سیلیکونی برای درمان جای زخم
اعمال پوست
محافظت
لامسه
فعالیت متابولیکی
تنظیم دما
لایه های پوست
اپیدرم لایه خارجی پوست با ضخامت 0.07 تا 1.4 میلی متر است. دارای دو لایه اصلی است: لایه بازال زنده در پایین نزدیک به درم و لایه بیرونی به نام لایه شاخی. سلول های لایه بازال تقسیم می شوند و به طور مداوم سلول های پیرتر را به سمت سطح پوست هل می دهند. این فرآیند دائمی، سلول‌های گرد و هسته‌دار لایه پایه را به سلول‌های مسطح و غنی از کراتین که در لایه شاخی بدن یافت می‌شوند، تبدیل می‌کند. در طی این فرآیند سلول ها در نهایت می میرند. این سلول های مرده بزرگترین قسمت اپیدرم را تشکیل می دهند. هنگامی که آنها به بیرونی ترین قسمت پوست می رسند، در نهایت می ریزند. اپیدرم خود منبع خونی ندارد و برای نیازهای متابولیکی خود به انتشار از درم زیرین وابسته می باشد. لایه سلول مرده لایه شاخی از پوست در برابر از دست دادن آب محافظت می کند.
درم زیر اپیدرم قرار دارد و به عنوان یک تکیه گاه برای لایه بالایی عمل می کند. این لایه ضخیم‌تر پوست، متشکل از فیبرهای کلاژن و الاستین است که توسط شبکه‌ای غنی از رگ‌های خونی کوچک تامین می‌شوند. الاستین پوستی باعث می شود که کلاژن سفید الاستیک به پوست استحکام دهد. ساختارهای تخصصی پوست مانند فولیکول های مو، غدد چربی و عرق نیز در درم یافت می شوند. اعصابی که از درم امتداد دارند به گرما، سرما، درد و فشار حساس هستند.
درم به بافت شل زیرین به نام هیپودرم متصل است. این لایه از مقادیر مختلفی از سلول های چربی تشکیل شده است که چربی را در بدن ما ذخیره می کنند. میزان چربی در پوست ما بین 15 تا 30 درصد از کل توده بدن را تشکیل می دهد. این تنوع بزرگ در اعداد را می توان با مقدار متفاوت بافت چربی مردان و زنان توضیح داد. زن ها عموماً بافت چربی بیشتری نسبت به مردان دارند.
